Liczba uczestników pracowniczych planów kapitałowych jest niska. W przyszłości nic nie zapowiada odwrócenia tendencji i nagłego zainteresowania PPK. Powodów takiej sytuacji jest kilka. Ciągłe zmiany nie napawają optymizmem, a system emerytalny jest obszarem, który powinien cechować się stabilnością i pewnością. Z naszym jest zupełnie odwrotnie, dlatego tak wielu pracowników rezygnuje z PPK. Są jednak trzy grupy osób, które na PPK dużo zyskają.
Czym są pracownicze plany kapitałowe?
Zacznijmy od krótkiego przypomnienia, a więcej informacji znajduje się w tym miejscu. PPK są dodatkowym sposobem oszczędzania na emeryturę. Rachunek PPK zasilają wpłaty uczestnika (2% wynagrodzenia brutto), jego pracodawcy (1,5% wynagrodzenia brutto pracownika) oraz transfery z Funduszu Pracy (250 zł Wpłaty Powitalnej oraz 240 zł Dopłaty Rocznej). Pieniądze zbiera się w celu wypłaty ich po 60. roku życia uczestnika, ale istnieje szereg możliwości wcześniejszej wypłaty. W odróżnieniu od OFE, środki gromadzone w PPK są prywatną własnością właściciela rachunku PPK.
Przedstawiony obraz PPK brzmi nad wyraz zachęcająco. Jako pracownik, część mojego wynagrodzenia transferuje na rachunek PPK. Dokłada się mój pracodawca i Fundusz Pracy. Wspólnie oszczędzamy na moje konto.
Niestety wiele osób nie chce oszczędzać w PPK i od razu rezygnuje. Jest to system dobrowolny, więc mają do tego prawo.
Jednak osoby zarabiające nie więcej niż 120% minimalnego wynagrodzenia (3120 złotych brutto w 2020r.), osoby powyżej 55. roku życia oraz pracujący emeryci, skorzystają najwięcej na PPK i nie powinny rezygnować z oszczędzania.
Czy warto rezygnować z PPK starszym pracownikom?
Pierwszą grupą osób, które nie powinny rezygnować z PPK, są osoby powyżej 55. roku życia. Po pierwsze, wystarczy odczekać 5 lat i można zacząć wypłacać pieniądze z PPK bez podatku.
Ile w tak krótkim czasie można odłożyć?
Za przykład posłuży osoba otrzymująca przeciętne wynagrodzenie (przeciętne wynagrodzenie w gospodarce w 2019r., wyniosło 4 900 zł brutto). Przez 5 lat uczestnik wpłaci 5 880 zł, pracodawca dołoży 4 410 zł, a Fundusz Pracy dorzuci 1 450 zł. Łącznie konto uczestnika zostanie zasilone kwotą 11 740 złotych.
Przez 5 lat pieniądze były inwestowane. Przyjmując 4% stopę zwrotu, uczestnik PPK otrzyma 13 021 złotych. Jest to wprawdzie niewygórowana kwota, ale na emeryturze każdy grosz się liczy.
Po ukończeniu 60. roku życia nie trzeba wypłacać środków, ale można dalej oszczędzać w PPK.
W tym wieku nabywa się jedynie prawo do wycofania swoich pieniędzy bez konsekwencji podatkowych. Bez podatku można wypłacić 25% jednorazowo, a 75% w 120 miesięcznych ratach.
Wypłacając wszystko jednorazowo, trzeba będzie zapłacić podatek od zysków kapitałowych. W podanym wyżej przykładzie osoba, która zdecyduje się wypłacić wszystko jednorazowo, zapłaci podatek w wysokości 243 zł i otrzyma 12 778 złotych.
PPK opłaca się pracującym emerytom
Każdy pracujący emeryt może zostać uczestnikiem PPK, jeżeli nie ukończył 70 lat. Jest to na pewno bardzo dobre rozwiązanie, ponieważ w dowolnym momencie po 60. roku życia może wypłacić pieniądze bez konsekwencji.
Osoba w wieku emerytalnym i pracująca, od swojego wynagrodzenia odprowadza wpłaty do PPK. Dokłada się również pracodawca oraz Fundusz Pracy. Od razu można wypłacić pieniądze przekazane przez pracodawcę i Fundusz Pracy. Niestety, wypłacając środki po 60. roku życia nie ma możliwości ponownego przystąpienia do PPK.
Niski dochód to argument za pozostaniem w PPK
Wiele osób nie oszczędza, ponieważ nie ma z czego. Całe wynagrodzenie wydawane jest na bieżące potrzeby. Dzięki możliwości obniżenia wpłaty finansowanej przez pracownika można rozwiązać ten problem.
Każdy, kto w danym miesiącu zarabia nie więcej niż 120% minimalnego wynagrodzenia (3120 zł brutto w 2020r.), może obniżyć swoją wpłatę z 2% do nie mniej niż 0,5%. Jest to prawo, a nie obowiązek i wpłaty nie trzeba obniżać. Wpłata pracodawcy oraz dopłaty z Funduszu Państwa pozostają na niezmienionym poziomie. Jest to bardzo dobra wiadomość dla osób o najniższych dochodach, które nie mają z czego oszczędzać.
Adekwatnym przykładem może być osoba zarabiająca 2 500 złotych brutto. W normalnej sytuacji, jej wynagrodzenie netto zmniejszyłoby się o 50 złotych, które zasiliłoby rachunek PPK. Dodatkowo pracodawca dopłaciłby 37,5 zł. Jednak, w przypadku osób osiągających przychód nie większy niż 120% minimalnego wynagrodzenia, można obniżyć wpłatę podstawową do 0,5%. W takiej sytuacji wynagrodzenie netto obniży się nie o 50 zł, a o 12,5 zł. Co ważne, pracodawca dopłaci 37,5 zł. Bez względu, czy uczestnik obniżył swoją wpłatę, czy nie, pracodawca zawsze przekazuje 1,5%.
Jest to rozwiązanie korzystne, ponieważ wynagrodzenie będzie pomniejszone o znikomy procent, a rachunek PPK zostanie zasilony pełną wpłatą pracodawcy oraz dopłatami z Funduszu Pracy. Osoba zarabiająca 2 500 złotych brutto w ciągu roku, sama odłoży 150 zł, ale jej pracodawca dołoży 450 zł. Co więcej, z Funduszu Pracy zostanie jednorazowo przekazane 250 zł Wpłaty Powitalnej oraz corocznie 240 zł Dopłaty Rocznej. Osoby osiągające niskie dochody, osiągają więc największe korzyści, nie wypisując się z PPK.
Nie warto rezygnować z PPK
Do PPK trzeba podejść z „chłodną głową”. Należy odłożyć swoje sympatie partyjne, a nieufność przekuć w wymierne pieniądze. Pracujący emeryci i osoby będące przed 60. rokiem życia najszybciej mogą zyskać. Do zdobycia jest wpłata pracodawcy i środki z Funduszu Pracy. Nie będą to duże kwoty, ale na pewno na tyle wysokie, że warto do PPK przystąpić.
Najmniej zarabiający również skorzystają na uczestnictwie w PPK. Wprawdzie nie wypłacą pieniędzy bez konsekwencji podatkowych przed 60 urodzinami, ale stosunek korzyści do wyrzeczeń jest u nich największy. Możliwość obniżenia wpłaty do 0,5% sprawia, że wynagrodzenia będą niewiele mniejsze od obecnie pobieranych. W zamian pracodawca przekaże na rachunek PPK 3-krotność wpłaty pracownika, a z Funduszu Pracy wpłynie dodatkowe 240 zł płatne w każdym roku.
PPK starszym pracownikom, pracującym emerytom i najmniej zarabiającymi bardzo się opłaca.
